سنت های غذایی/اعتقادی

• 

نويسنده : Mohammadi Mohammad

سنتهاى اعتقادى

بعضا" پايبندى زياد به اين گونه اعتقادات زندگى عادى اهالى روستا را مختل مى كرده است ،از جمله اين اعتقادات عبارتند از:
الف: پايبندى زياد به استخاره ، ساعت ديدن و امثالهم ، براى كارهايى مانند عروسى ، مسافرت ، درو كردن ، خرمن كوبى و نظاير آن كه پيش  ملاهاى محلى صورت مى گرفت.
ب:اعتقاد به عطسه بعنوان صبر و جخت (دو عطسه متوالى) بعنوان عدم صبر .
ج:اعتقاد به اينكه در اول صبح وقتى از حياط خانه بيرون مى آيندكسى نبايد جلوى آنها ظاهر شده باشد كه ممكن است بد قدم باشد و اتفاق بدى بيافتد.
ه:اعتقاد به گفت زدن ، چشم نظر زدن ، ناپاك نديدن مرض سرخك و امثالهم
ى:اعتقاد به تنها نگذاشتن زن زائو و نوزاد
و:اعتقاد به كل نويسى : به اين صورت كه اگر مدتى طولانى باران مى آمد و مردم مدتى آفتاب را نمى ديدند با سواد محل به اتفاق دو نفر ديگر كه همه ى اهل محل را مى شناختند از كچل هاى محل ليستى مى گرفتند و يك نفر را كه از همه ى اهل محل كچل تر بود به عنوان شاه كل در اول صفحه مى نوشتند آنرا چند نسخه دست نويس مى كردند در چهار راهها و در كوچه هاى محلى به درخت يا ديوارى آويزان مى كردند و اعتقاد داشتند به اين طريق آفتاب ظاهر مى گردد.
ن:اعتقاد به اينكه اگر مدتى باران نیايد با پختن آش ترش در سر چهار راهها و توزيع بين مردم باران رحمت الهى مى بارد.

سنتهاى غذايى

مسائلى كه در سنتهاى غذايى مطرح است يكى چگونگى صرف غذاى روستائيان در گذشته و ديگرى نوع كيفيت غذاهاى مورد مصرف مى باشد. با آنكه در گذشته موارد بهداشتى به مراتب خيلى ضعيف تر بود. اما بيمارى هاى مزمنى كه امروزه به وفور در شهر و روستا شايع است (به جز در مواردى كه به طور اتفاقى در محلى مرگ و مير بصورت واگير دار مشاهده مى شده است )متداول نبوده است. منظور ، بيماريهاى سكته قلبى و مغزى امراض كليه و امثالهم مى باشد. علت اين مهم و بخصوص طول عمر قديمى ها،چند چيز است كه خلاصه آن به شرح زير مى باشد .

1- عدم اغتشاشات فكرى 2- خوردن غذاى مقوى 3- عدم صرف غذاهاى متنوع در يك وعده 4- فعاليت جسمى زياد 5- تنفس هواى سالم
اما سنت غذا خوردن قديميان اين روستا به اين نحو بوده كه برنج را در يك سينى بزرگ بنام مجمع مي ريختند و اعضاء خانواده دور آن حلقه مى زدند هر كسى از پيش خود غذا بر مى داشت و مى خورد. زنهاى روستايى مى بايست حتما شب خمير درست مى كردند و صبح يك تنور نان مى پختند تا زندگى به روال عادى به گردش درآيد . تنها يك نانوايى به سبك سنتى در روستا بود، (پايين محله) كه مردم از خريد نان عادى استقبال نمى كردند، زيرا فرهنگ امروزى فروش گندم وخريد نان متداول نبود و اهالى اعتقادى به زندگى شهرى يا روحيه ى تن پرورى نداشتند. نانهاى متداول نان جو ، نان برنج و به مقدار كم نان گندم و كماج بود. كلوا نون و ماست سر كلوا ، نانهايى بودند كه دامداران محلى بيشتر به پخت آن مبادرت مى ورزيدند. برنج هاى متداول در روستا بجز ايامى كه مراسمى داشتند كته بوده است و اگر مهمانى داشتند كه قصد پذيرايى بهتر داشتند برنج را با روغن حيوانى داغ شده مخلوط مى كردند.
خلاصه ى مواد خوراكى قديمى به غير از نان و برنج به شرح زير بود .
دشو : از شيره ميوه درختى به نام خورمندى كه با نان مصرف مى كردند .
ترشى ازگيل : از شيره ميوه درختى جنگلى به نام كندس مى گرفتند و با نان مصرف مى كردند .
پيس كنده : كه از برنج كوبيده شده (در پاندك يا وسايل دستى ) و دشو درست مى كردند .
مميج : كه خشك شده ميوه درخت خرمندى بوده است .
انجير خشك: در زمستان مصرف مى شد .
كدو آب پز : معروف به كَهى اِشكى و انواع ميوه ى فصل كه در روستا به وفور يافت مى شد .

منبع: amreh.ir

---